Vandaag bij het overlijden van onze “herder” pastoor De Valk moet ik denken aan mijn woorden bij het afscheid van Harry (zoals hij genoemd wilde worden) van Oosterhout bij de viering in Antoniushuis De Vinder op 11 november 2017.

Fietsend door Oosterhout zag ik in Dommelbergen een flinke kudde Drentse heideschapen. Lekker grazend, knabbelden zij hun buikje vol. Zij liepen opgeborgen tussen het schrikdraad, maar hun herder was nergens te bekennen.

Hoe verschillend met die herder en zijn kudde welke we op vakantie op de heide tegenkwamen.

Hij en zijn bordercollie waren de hele dag in buurt van de schapen en zagen er op toe dat geen enkel schaap er vandoor kon gaan. Zo nu en dan een fluitje en zijn hond stuurde de kudde naar de gewenste plek. Voorwaar een prachtig schouwspel; niet te vergelijken met de schaapskudde in ons Oosterhout.

Vandaag beste mensen nemen we afscheid van een herder, die veel weg heeft van de herder op de heide; in ieder geval een herder van de Veurhai!

Pastoor De Valk kwam, na illustere voorgangers, in een bijzondere periode om leiding te geven aan de Antoniusparochie. Hij heeft de kudde binnen de strakke grenzen van de afrastering omgevormd tot de kudde op de hei. Mensen uit de hele regio voelden zich aangetrokken tot de activiteiten van zijn Antoniusparochie. Pastorale zorg had hij hoog in het vaandel. Harry besteedde veel zorg aan de vieringen van de Eucharistie, waarbij de Nederlandse taal duidelijk zijn voorkeur had. Samen met een grote schare vrijwilligers zette hij zich in om allerlei zaken aan te pakken. Pastoor Harry was hierbij de grote inspirator. Er kwamen bezoekers voor ouderen en eenzamen. De groep rouwverwerking betekende bijzonder veel voor de mensen, die een dierbare waren verloren.

Elk jaar maakte hij van de eerste communieviering een waar kinderfeest. Hij genoot van het kinderkoor en hun jaarlijkse uitstapje; ook al kon Harry dan wel eens te enthousiast zijn en kwam hij in de lappenmand terecht. Kortom een dynamische tijd waarbij ik terugkijk op een fantastische samenwerking.

Maar natuurlijk was het niet altijd rozengeur en maneschijn. Al vrij snel was er een onoverbrugbaar meningsverschil met het kerkbestuur. Nieuwe mensen namen het stokje over en samen kwamen we met bruisende ideeën. Samen werden de schouders eronder gezet, waarbij de taakverdeling duidelijk was: het pastoraat is de zorg van de pastoor en het overige (gebouwen – financiën – organisatie) is aan het bestuur. Het bestuur kwam met het idee om de pastorie te verkopen en een nieuw parochiehuis te bouwen. Voor Harry betekende dit, dat hij op zoek ging naar een nieuwe woning. Het resultaat is ons allen bekend.

Begin jaren ‘90 deden ook de pastorale werkers hun intrede in de parochies, zo ook in onze Antoniusparochie. Enerzijds een verrijking, een nieuw geluid, maar anderzijds was het voor Harry een opgave om tot een nieuwe, goede afstemming en samenwerking te komen. Namens het bestuur hebben we menigmaal, en petit comité, samen gezeten om het schip en de kudde op de juiste koers te houden. Harry, erg knap zoals je bent omgegaan op deze nieuwe weg zonder je eigen mening onder stoelen of banken te steken.

Harry, bij jou ging het om de gemeenschap; het samen optrekken, niemand uitsluiten, oog hebben voor je medemens. Geïnspireerd door de liefde van God voor de mensen; de barmhartigheid voor onze misstappen, de hoop op een nieuw leven en een nieuwe aarde.

Harry, je was een mensenmens; je genoot van de persoonlijke contacten, je kon niet tegen het alleen zijn. Jammer dat jij de laatste jaren van je leven je steeds eenzamer ging voelen; we hadden dit zo graag anders gezien. Harry, we moeten verder met onze geloofsgemeenschap en parochie, maar we missen de herder van de Veurhai! Dank je wel voor je inzet, je vriendschap. Adieu!

Jan Poppelaars