De viering: Om mens voor een mens te zijn, is de tiende viering van twaalf maandelijkse vieringen in het kader van het eeuwfeest van de Antoniusparochie.

Het idee voor deze viering groeide in een overleg met vrijwilligers uit de werkgroepen Onderling Pastoraat, de diaconiewerkgroepen en de inloophuizen van de Antonius- en de Verrijzenisparochie. Bij al hun activiteiten komen zij vaak in contact met mantelzorg/st/ers: mensen die dagelijks en op vrijwillige basis zorgen voor een partner, een ouder, een kind, een vriend, vriendin of buur. In het gesprek kwam al snel de dubbele kant van mantelzorg naar voren: enerzijds geeft het veel voldoening, anderzijds wordt het ook als een belasting ervaren. Die dubbele kanten van de medaille worden verbeeld in het tableau dat door Jos Bleijlevens (foto’s) en Roos Kouwelaar (doek) is vormgegeven.

Mantelzorg, het is heel vanzelfsprekend, heel alledaags. Als je er mensen naar vraagt dan zeggen ze: dat doe je toch gewoon? Het gaat toch om mijn moeder, mijn broer, mijn man, mijn vriendin? Daar ben je nou toch mens voor, gewoon om elkaar te helpen als dat nodig is?
Maar zo gewoon als het wordt voorgesteld is het natuurlijk niet: om mens voor een mens te zijn moet je altijd van jezelf weggeven. Dat schept genoegen, maar waar liggen grenzen? Hoelang moet en mag je doorgaan voor je eigen elastiekje uitgerekt raakt?
Hoe houd je het zelf vol?
En toch: mantelzorg/st/ers klagen niet: ze doen het gewoon, om mens voor een mens te zijn.

16 maart 2008: themaviering in het kader van Antonius-100
‘Om mens voor een mens te zijn’

“Loes zou graag eens op vakantie gaan, maar dat zit er niet in. Niet omdat ze het niet zou kunnen betalen, dat is het probleem niet. En Loes krijgt ook voldoende vrije dagen van haar baas. Maar elk vrij moment is ze bij haar moeder die steeds hulpbehoevender wordt. Loes is, zoals zo heel veel anderen, mantelzorgster. Haar moeder heeft haar nodig, vertrouwt haar, rekent op haar. Elke dag gaat ze minstens één keer langs. Om te praten, te zorgen, haar gezelschap te houden. En vanaf haar werk belt ze ook nog regelmatig op. Haar moeder bepaalt eigenlijk de agenda van Loes. Niet dat Loes dat erg vindt: ‘Het is toch zeker mijn moeder, dan doe je dat toch gewoon?’ Het zorgen geeft haar veel voldoening. Maar soms is Loes ook moe. Heeft ze even genoeg van altijd maar weer dezelfde verhalen die haar moeder vertelt. En ja, ze droomt er steeds vaker van eens enkele dagen van die zorg af te zijn. Gewoon, als ieder ander vakantie kunnen vieren. Maar Loes is mantelzorgster en haar moeder heeft haar nodig.”

Loes bestaat niet echt, dit is een verzonnen verhaal. Maar ook al is het bedacht, het is heel reëel. En de mantelzorgers heten in het echt Els, Diny, Annie, Roos, Rina, Ine, Frans, Dré, Piet of noem maar op. Heel veel mensen zijn dagelijks met de zorg van een hulpbehoevende of invalide partner, ouder, kind, broer, zus, vriend of vriendin belast. Zij zorgen voor de eerste opvang, de kleine alledaagse dingen. Sommige mantelzorgers steken zóveel tijd in die zorg, dat het soms op een baan lijkt. Maar mantelzorg is altijd onbetaald: je doet het uit liefde, uit mededogen. Daarom hoor je van veel mantelzorgers ook dat ze er zoveel voldoening aan beleven: gewoon, om mens voor een mens te zijn. Niet alleen de kwaliteit van het leven van hun moeder, man, of buurvrouw verbetert erdoor, ook de kwaliteit van hun eigen leven gaat erop vooruit. En toch: hoe vanzelfsprekend die zorg ook gegeven wordt, met hoeveel liefde en aandacht, soms is het gewoonweg zwaar. Soms kan de zorg voor een ander zó op je drukken, dat je nauwelijks meer toekomt aan een eigen leven. Mantelzorg kan je uitputten, uitblussen. En dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ook mantelzorgers hebben mantelzorg nodig.

Op 16 maart 2008, de derde zondag van de maand, is er weer een viering in het teken van ons eeuwfeest. En dit keer kozen we voor de invalshoek van de mantelzorg: ‘Om mens voor een mens te zijn’. De viering wordt voorbereid door de pastoraats-, diaconiegroepen en inloophuizen van onze parochie en die van de Verrijzenis.
Met dit thema: ‘Om mens voor een mens te zijn’, zetten we ook de Goede Week in die op 16 maart 2008 – Palmzondag – begint. In die week immers gedenken we het lijden en sterven van Jezus: zijn hele leven stond in het teken van mens voor mensen zijn.

De viering begint om 10.00 uur. Het Oosterhouts Faith-Gospelkoor luistert de viering op.
Na afloop is er een ‘mantelzorgcafé’ in Antoniushuis ‘De Vinder’ Sint Vincentiusstraat 113 A te Oosterhout. Wilma Pennings, coördinator mantelzorgondersteuning van HOOM (Hulp, Ondersteuning Op Maat), zal hierbij aanwezig zijn en allerlei informatiemateriaal aanreiken over mantelzorg en zorg voor mantelzorgers. U kunt met allerlei praktische vragen bij haar terecht. En natuurlijk staat er ook koffie en thee klaar. Het mantelzorgcafé zal tot uiterlijk 13.00 uur duren.

pastor Marion Corvers