Antonius van Padua – zijn leven

Antonius werd op 15 augustus 1195 in Lissabon [Portugal] geboren als Fernando. Zijn vader was een ridder van de koning van Portugal en een bemiddeld man. Zijn moeder stamde uit een voornaam geslacht.

Het vrome, adellijke echtpaar vertrouwde de opvoeding van Fernando in 1201 toe aan de Domschool van Lissabon.
Op 15-jarige leeftijd werd hij monnik bij de Augustijnen. Maar omdat hij liever bekeringswerk in Noord-Afrika deed, maakte hij de overstap naar de Franciscanen. In 1220 trad hij in in het klooster te Coïmbra. Daar nam hij de naam Antonius aan. In Marokko werd Antonius ziek en daarom werd hij teruggeroepen naar Portugal. Op de terugreis kwam het schip in een storm terecht en leed het schipbreuk voor de kust van Sicilië [Italië]. De schipbreuk is uitgebeeld op het Antoniusaltaar [links onder] dat zich in de Antoniuskerk bevindt.

In het klooster Monte Paola [in Italië] moest Antonius eerst opknappen van zijn ziekte. Daar ontdekte hij ook waar hij goed in was: preken. In enthousiaste redevoeringen ageerde Antonius tegen allerlei mistoestanden in de Kerk. Van 1224 tot 1226 preekte hij in Zuid-Frankrijk. Pas aan het einde van zijn leven vestigde Antonius zich in Padua. Op 13 juni 1231 overleed hij in Arcella een dorpje bij Padua. Ongewoon snel, het jaar daarop al, werd hij heilig verklaard.
In 1263 werd zijn gebeente overgebracht naar de Antoniusbasiliek in Padua, die daarvoor speciaal was gebouwd.