Beloken Pasen - Tweede Zondag van Pasen

[On]gelovige Thomas.

De apostel Thomas moet wel volslagen overrompeld zijn geweest bij de boodschap van Jezus’opstanding. En daarna bij de ontmoeting met de Heer Jezus zelf. We beluisteren dat in het evangelie van vandaag.

Ja, je kunt soms volkomen verrast worden door de loop der dingen. Ik moet denken aan Koninginnedag op het einde van deze maand. Rond Koninginnedag is er de jaarlijkse lintjesregen. Mensen die zich verdienstelijk hebben gemaakt worden dan koninklijk onderscheiden. De persoon in kwestie weet nog van niets en wordt op een slimme manier naar een of ander zaaltje geloodst waar vrienden en bekenden al verzameld zijn. Daar worden hem/haar dan de versierselen van de onderscheiding uitgereikt. Tot zijn grote verrassing!

- Verrast staan. Zo ook kortgeleden een oudere dame die 80 jaar werd. Haar dochter had haar uitgenodigd om samen lekker te gaan eten in een restaurant. Wat ze niet wist , was dat veel vrienden en kennissen zich daar al hadden verzameld. Ze komt met haar dochter de zaal binnen, er wordt geklapt en gezongen. Ze schrikt en zegt tegen haar dochter: we zijn verkeerd, er is hier een feest aan de gang.

- Het is wel van een heel andere orde, maar de apostel Thomas werd ook door verrassingen overvallen. Hij was nog vol van hetgeen er gebeurd was. Jezus, zijn Meester, die gevangen werd weggevoerd, als een misdadiger werd behandeld, door de straten van Jerusalem werd gesleept en gekruisigd. De vreselijke beelden ervan zijn niet van zijn netvlies weg te branden. Dan komen zijn collega-apostelen met het verhaal: ‘We hebben de Heer gezien. Levend en wel´. Ach, kom nou, moet Thomas gezegd hebben, maak mij niets wijs! Zijn ongeloof had betrekking op zijn medeapostelen. Hij geloofde hun verhaal niet. Misschien dacht hij wel dat ze een tic hadden gekregen. Ze hadden zich opgesloten en de deur op slot gedaan. Ja, dan kun je je van alles in je hoofd halen. Thomas is bij al zijn verdriet broodnuchter. Hij zegt: ik moet het eerst maar eens zien, zijn handen, zijn voeten, zijn zijde.

Ik moet u eerlijk zeggen dat Thomas mijn sympathie heeft. En ook die van u, denk ik. Wij, mensen, hebben in deze tijd echt wel geleerd om niet zomaar van alles te geloven. Er is zoveel vooruitgang geboekt, er zijn zoveel ontdekkingen gedaan door de wetenschap en de techniek. We laten ons niet van alles op de mouw spelden. Thomas zou iemand van onze tijd kunnen zijn. Hij stelt vragen. Eerst zien en dan geloven.

Dit verhaal van de apostel Thomas is opgeschreven voor ons, voor mensen die later zouden komen, die moeten geloven zonder te zien. Het is ter ondersteuning van ons geloof: deze Jezus is niet dood!! Het kan niet zijn dat in dit drama de dood het laatste woord heeft: Hij leeft.

Geloof, geloven, - wat houdt dat toch in? Er zijn mensen die zeggen: ik geloof wel dat er iets moet zijn, noem het God. Maar wat zou dat? Geloven kun je nog het beste vertalen met ´vertrouwen´, je vertrouwen geven aan iemand. Je kunt heilig geloven in een ideaal, in een persoon, in een held. Het heeft altijd te maken met ´geven´. Je vertrouwen geven aan iemand. Dat verandert ook je kijk op het leven. Je kijkt anders naar de dingen. Geloven, vertrouwen, geeft houvast. Het stelt ook eisen. Vroeger zongen we in de kerk het ´Credo´, de geloofsbelijdenis in het Latijn. Letterlijk betekent het: je hart geven, je richten op God, die tot ons is gekomen door Jezus.

Weet u wat nu zo erg is? Dat in deze dagen ons vertrouwen ernstig geschokt is door gevallen van misbruik door officiële vertegenwoordigers van de kerk. We weten dat mensen allemaal zwak zijn. We zijn allerminst volmaakt. We kunnen onze idealen vaak niet vast houden. Maar het betreft hier mensen die er uitdrukkelijk voor gekozen hebben om Gods boodschap van bevrijding en liefde uit te dragen. Ze hebben misbruik gemaakt van het vertrouwen dat anderen hen hebben gegeven. We hebben de pijn gevoeld en tegen elkaar gezegd: Wat erg is dit!

Hierdoor wordt ook de boodschap van het evangelie zelf aangetast. Met een zeker wantrouwen wordt er nu geluisterd naar de bedienaren van de boodschap. Het zijn mooie woorden, dat wel, maar wat wordt er van waar gemaakt?

Geloven doe je samen. Je hebt de steun van elkaar nodig. Je kunt niet zonder. Samen moeten we sterk staan, woorden spreken en daden stellen die geloofwaardig zijn. Mogen wij bij alle aarzeling en onrust toch samen uitkomen bij de geloofsbelijdenis van de apostel Thomas: Mijn Heer en mijn God.

J.Ditters