Afgelopen maandag 21 december ben ik geschrokken van een bericht in De Stem. Hieruit blijkt, dat de opvoeding, die we thuis ontvangen, de levenssfeer, die we thuis ervaren voor ons van levensbelang is. Het gaat over een TBSer die levenslang vastzit, omdat hij een lustmoord heeft gepleegd. Het gaat in dit bericht over welke opvoeding deze man van zijn ouders heeft gekregen. Ik zal het bericht voorlezen:

Sommige TBSers verkeren al tientallen jaren in gevangenschap. Uitbehandeld, maar nog steeds te gevaarlijk om in de maatschappij los te laten. Deze TBSers worden aangemerkt als longstay-patiënt. In de praktijk betekent dat: levenslang.

Zoals de 49-jarige Willem, die na een lustmoord op een willekeurige voorbijgangster en een reeks gelijksoortige misdrijven tegen vrouwen, TBS kreeg opgelegd. Hij zit al sinds 1974 vast. De man, als kind misbruikt door zijn ouders en hun vrienden, zegt de maatschappij tegen zichzelf te willen beschermen; zijn dodelijke impulsen kan hij niet bedwingen. “Ik heb vrijheid achter deze muren.”

Ik dit geval werkt de heel slechte opvoeding en levenssfeer, die deze man bij zijn ouders thuis heeft ervaren heel negatief, heel slecht uit. Andersom is het ook. Krijg ik een heel goede opvoeding. Is de levenssfeer bij ons thuis in het gezin heerlijk, hartelijk en fijn, wordt er met je meegeleefd. Dan werkt die ook positief uit in ons leven. Soms zie je heel positieve eigenschappen, karaktertrekken van vader en moeder terugkomen bij de kinderen.

Zeker wat we tijdens de eerste 4 jaar van ons leven ervaren tekent ons leven. Dit kan ten goede en ten kwade zijn. Hoe heerlijk als we bij onze ouders een echt thuis hebben een hartelijke levenssfeer, liefde, zorg en meeleven. Hoe fijn als je het goed met je broers en zussen kunt vinden. je samen het leven ontdekt. Samen leuk kunt spelen.

Al moet ik zeggen: als ouder, als oom op een leuke manier met kinderen omgaan is ook een kunst. Ik heb het volgende meegemaakt. Peter werd 6 jaar. Zijn peetoom ook niet de beroerste kwam Peter feliciteren. Hij bracht een duur kado mee: een trein met rails en alle toebehoren. Hij gaf het aan zijn petekind maar na 5 minuten stapte hij al weer op. Hij had de vaardigheid niet om met zijn petekind te praten mee om te gaan. En ik wetend dat Peter een kast vol had met speelgoed, geloof, dat Peter gelukkiger was geweest met een uur aandacht van zijn oom dan met dat dure kado.

We kunnen als familieleden zoveel voor elkaar betekenen door onderlinge liefde, trouw en meelevendheid. We trekken dagen, maanden en jaren met elkaar op. Dan is de levenssfeer zo belangrijk. gelukkig de kinderen, die graag thuis zijn omdat het daar goed toeven is.

Zelf denk ik aan mijn vader , die ons zijn kinderen allerlei soorten kaartspelen heeft geleerd van Zwarte Pieten tot bridgen. Daarnaast leerde hij ons jongens dammen en schaken. Met ons zijn kinderen ging hij zondags ’s middags buiten Bergen op Zoom wandelen. Ons moeder hielp bij dit alles ons pa. Al had zij ook een specialiteit. Ze kon vertellen. In de winter zaten wij kinderen rond de kachel naar het vuur te kijken en dan vertelde ma haar verhalen. Zo ben ik mijn ouders nog steeds dankbaar voor wat ze voor mij beletend hebben.

H. de Valk