In het verleden, toen ik op de MAVO les gaf en lange vakanties had ben ik heel wat keren meegeweest als aalmoezenier met een vakantieweek van de Zonnebloem. Het waren mooie weken. Het viel me op als op de laatste dag de zieken vertrokken waren de sfeer weg was. Juist het contact met de zieken, de gehandicapten bond ons te samen, riep een goede geest op.

We zetten ons samen in voor de zieken. Juist de aanwezigheid van de zieken riep bij ons de gezonden positieve reacties op van meeleven, van betrokkenheid. Het deed je goed je aan de zieken te kunnen geven. Tegelijk ook de reakties van de zieken van waardering, dankbaarheid verwarmden ons hart.

Daarnaast soms de verwondering dat sommigen ernstig gehandicapte zieken toch nog zo gelukkig kunnen leven. Pas zag ik nog op het KRO programma Bloot gewoon een vrouwtje met maar een arm. Zij verklaarde, dat ze er mee had leren leven. Alleen dat ze haar man niet met 2 armen kon omarmen vond ze jammer.

Juist het contact met zieken en gehandicapten doet ons de ogen openen voor bepaalde facetten van het leven. Zij kijken op een andere wijze tegen het leven aan dan wij gezonden.

Tenslotte we zijn katholiek en hebben de idealen van Jezus’Blijde boodschap. Dan kunnen we met onze klompen aanvoelen. De zieken, de gehandicapten in onze samenleving zijn de meest kwetsbaren, de zwakken. Zijn wij Christenen navolgers van Jezus Christus dan hebben wij allereerst oog voor de zieken. Lees ik de evangelies dan valt juist op. Komt Jezus in een stad of dorp. Dan heeft hij allereerst aandacht en zorg voor de zieken. De mensen brengen hun zieken naar hem toe.

We kunnen zoveel voor de zieken en gehandicapten betekenen. Laatst hoorde ik. Een opa was opgenomen in een verpleeghuis. De man had 6 kinderen. De relatie was goed. De kinderen hadden onder elkaar afgesproken, dat ieder een vaste dag op bezoek zou gaan, dat pa elke dag bezoek zou krijgen.

Ik feliciteerde de man met dit gebaar van zijn kinderen, dat hij zo’n lieve en trouwe kinderen had. De man reageerde. Hij was intens gelukkig met dit gebaar van zijn kinderen. Maar hij zei: Als je zoon of dochter een uur per dag op bezoek komt. Daar ben ik heel gelukkig en dankbaar voor. Maar er zijn op een dag dan nog vele uren, dat je alleen maar ligt te kijken.

Mensen we kunnen zoveel betekenen voor elkaar. Juist zieken en gehandicapten roepen ons betere ik op. Hier moet ik denken aan een duidelijk verhaal. Een man had het niet meer. Hij zag het niet meer zitten. Hij besloot tot zelfdoding. Hij begaf zich naar de plaats waar hij het dacht te doen.

Maar onderweg daarnaar toe spreekt een oud vrouwtje hem aan en vraagt: “Wilt u mij helpen met oversteken”. De man helpt het vrouwtje. En aan de overkant van de straat gekomen en na afscheid genomen te hebben van het vrouwtje denkt de man niet meer aan zelfdoding. Het vrouwtje had hem aandacht gegeven en dat had hem goed gedaan zoals zijn aandacht het vrouwtje goed had gedaan.

Beste mensen wij zieken en gezonden kunnen veel voor elkaar betekenen. het contact kan ons leven verrijken.

H. de Valk