In het huis van zijn Vader. - Evangelie: Lucas 2,41-52

In deze dagen denken we als vanzelf na over de tijd. Over hoe alles voorbij gaat. Over een paar dagen begint een nieuw jaar!
Wat gaat alles toch snel, zeggen we tegen elkaar.
In welk jaar zijn we ook alweer geboren? Wat is er sindsdien niet allemaal gebeurd in ons leven. Je had het nooit kunnen voorzien, je had het niet kunnen dromen.

Een vriend zei eens tegen me: ‘Als je me duidelijk kunt maken wat de tijd is, zal ik je levenslang dankbaar zijn’.
Het meest wezenlijke wat je over de tijd kunt zeggen is, dat hij ons doet beseffen hoe vergankelijk we zijn, hoe alles voorbij gaat.
Alles komt en gaat en komt nooit meer weerom.

De tijd ontglipt ons, en loopt als het ware weg als zand tussen onze vingers.
“De zandloper” is een symbool van de tijd geworden. Het zand loopt maar door, onverstoorbaar.
De grote wetenschapper Albert Einstein schijnt eens gezegd te hebben: ‘Ik denk nooit aan de toekomst. Die komt gauw genoeg’.
Ja, wat zouden we ook over de toekomst kunnen zeggen? Die hebben we niet in de hand.

Op het eind van het jaar zwerven onze gedachten overal heen. Wat is er in het voorbije jaar allemaal gebeurd? Misschien heb je dierbare mensen verloren door de dood en is je leven eenzamer geworden. - Maar er waren ook mooie dingen. kindertjes werden geboren, kleinkinderen. Er waren feestjes, er was ook gezelligheid en hartelijkheid onderling.

Via de media krijgen we allerlei jaaroverzichten, hoe het gegaan is in de politiek, de sport, het maatschappelijk leven, de kerk.
Wat mij bijzonder getroffen heeft is het geweld op de scholen. Met name het pesten op school. Hoe kinderen daar het slachtoffer van kunnen worden, doordat ze voortdurend gekleineerd worden, buitengesloten, getreiterd. Het veroorzaakt niet alleen verdriet en eenzaamheid, maar het kan zo erg zijn dat ze voor heel hun verder leven de schade ervan blijven ondervinden. Het kan radeloos en wanhopig maken, zozeer dat ze zich van het leven willen beroven. -
Pesten komt trouwens ook voor op de werkvloer, in buurten, in families.
We moeten er bijzonder waakzaam voor zijn.

Het is vandaag het feest van de heilige familie: Maria - Jozef - Jezus.
We hoorden in het evangelie dat Jezus al 12 jaar oud is. Ook hier gaat de tijd snel. We zitten nog volop in de sfeer van kerstmis, het feest van zijn geboorte.
De heilige familie wordt ons in zekere zin ten voorbeeld gesteld. Met name de gehoorzaamheid van kinderen aan hun ouders. Maar eigenlijk is dit evangelieverhaal er niet zo geschikt voor, denk je. Het vertelt ons dat Jezus ongehoorzaam was. Hij was achtergebleven in Jerusalem zonder dat zijn ouders het wisten. ‘Kind, waarom heb je ons dit aangedaan? Je vader en ik waren dodelijk ongerust‘.
Na drie dagen hebben ze hem teruggevonden in de tempel. ‘Wisten jullie dan niet dat ik bij mijn Vader moest zijn?’ - Dat begrepen ze niet.

Er is sprake van twee vaders. De aardse vader van Jezus, dat was Jozef. En een hemelse Vader, met wie hij heel zijn leven innig verbonden was. Hij zei: ‘Mijn spijs is het om de wil te doen van Hem die mij gezonden heeft’. - Misschien moest dat duidelijk worden aan Maria en Jozef.

Is het niet ook zo met ons? Naast onze aardse ouders spreken we ook van een hemelse Vader. Wij bidden wij toch steeds weer: “Onze Vader die in de hemel zijt“.

Dat mag ons vertrouwen geven in de tijd die komt, in het nieuwe jaar.
We dwalen niet rond in het duister. Zonder richting. Ons leven is niet zinloos.
Er is een God en Vader aan wie we ons leven toevertrouwen.
Het betekent niet dat verdriet en teleurstellingen ons bespaard zullen blijven.
Ook de levensweg van Jezus is een lijdensweg geworden.
Maar we mogen vertrouwen hebben.
Zoals ook de koningin op kerstdag haar kersttoespraak besloot:

Geloof is vertrouwen dat ons leven een zin heeft die uitstijgt boven het alledaagse,

Hoop is de overtuiging dat de uitkomst goed zal zijn.

Liefde is kracht die ons verbindt met elkaar en die haat kan overwinnen.

Gaan we zo het nieuwe jaar tegemoet
en leggen we ons leven in Gods hand.

Jaap Ditters.