Uw wil geschiede op aarde…..

Als ik u zou vragen wanneer u voor het laatst echt dorst heb geleden, wat zou u dan antwoorden? Vorige week, misschien, na een maaltijd met iets te veel zout of kruiden erin. Of afgelopen zomer misschien na een fikse wandeling in de zon terwijl u vergeten was drinken mee te nemen. Maar u zult toe moeten geven dat die dorst altijd van korte duur was. Want altijd was er wel iets te drinken in de buurt, toch…. Nee, echt lijden door gebrek aan drinkbaar water dat kennen wij toch niet. Hooguit een droge mond voor een korte tijd. Twee weken geleden was ik in Ghana, west Afrika, waar ik voor mijn werk af en toe moet zijn. Op zondag ga ik daar graag naar de kerk omdat de mensen er echt een feest van maken, met prachtig gezang en dans. Het kerkgebouw zelf stelt niks voor, vier muren en een golfplaten dak. Geen ramen, weinig versieringen aan de muur. Maar de sfeer is geweldig, met prachtige kleding en blije gezichten. Als enige blanke voel ik me altijd een beetje onwennig tussen al die uitbundige mensen, maar nooit heb ik het gevoel buitengesloten te worden. In tegendeel. De mensen zijn belangstellend, hartelijk en gastvrij. Ik voel me altijd erg verbonden als we samen het onze Vader bidden. Zij in het Engels of in het twi (lokale taal daar), en ik in het Nederlands. En als we dan bidden: ‘Uw wil geschiede op aarde, zoals in de hemel…’, dan denk ik: wat zouden deze mensen zich voorstellen bij God’s wil? Wat zou men in Ghana wensen dat God zou doen geschiede op aarde, zoals in de hemel.? Ik weet zeker dat heel wat kinderen daar zouden willen dat er thuis schoon drinkwater uit een kraan zou komen. Dan hoefde ze niet meer elke ochtend zo ver te lopen om een emmer vol troebel water uit een put te scheppen en die op hun hoofd naar hun moeder te brengen voor het koken, wassen en drinken. Sommige volwassenen daar zullen misschien wensen dat het Gods wil is om Afrikanen eerlijk mee te laten delen in de welvaart van de rijke landen en ze vrije toegang te geven als gelijkwaardige medemensen tot europa. Want europa is toch voor velen de hemel op aarde.

Maar wij, wat denken wij als we bidden dat Gods wil op aarde zal geschiede? Soms heb ik het idee dat er voor de meeste van ons niet zo veel meer te wensen overblijft. Want we hebben het, materieel gezien in ieder geval, toch zo goed. Wij sproeien onze tuinen met schoon drinkwater, we wassen ons ermee zo vaak we willen en we laten er eventueel het zwembad mee vollopen. Nee, water is geen probleem, net zo min als ’n dak boven ons hoofd, eten op de plank en goeie medische voorzieningen. Alleen de kwetsbaarheid van ons lijf is nog wel een probleem. We worden ziek, we lijden pijn en we gaan dood. Dat is misschien nog wel iets waar we aan denken als we bidden dat God’s wil op aarde geschiede zoals in de hemel. Geen verdriet meer en geen pijn. Geen ziektes meer en geen dood. Maar wat doen wij als ons gebed niet wordt verhoord? Reageren we dan net als het volk van Mozes uit de eerste lezing, dat ook bevrijding was beloofd? Gaan we dan ook mokken en geven we God de schuld omdat Hij ons niet geeft wat wij zouden willen?

Maar we bidden toch ook niet om wat wij willen, maar om wat God wil dat geschied. Ja, dat wel maar wat is dat dan, die wil van God die al in de hemel geschied en waarvan wij wensen dat het ook hier bij ons gebeurd? In het evangelie vandaag geeft Jezus het antwoord. God wil dat we bronnen zijn van levend water. God wil dat we voor elkaar een bron van liefde zijn die levenskracht geeft en hoop. Een frisse bron die een ander gelukkig maakt als het leven hem heeft verdort. En net als die vrouw bij de put in het evangelie, begrijpen we er vaak geen barst van. We vragen om water, om gezondheid of om geluk. Of we vragen niks omdat we niet kunnen geloven dat God zich echt om ons zal kommeren. Want niet alle zieken worden toch beter en nog steeds lijden mensen dorst. Ja, da’s waar, maar zoveel goed wordt er ook gedaan tussen mensen, zoveel lief wordt er gehad en zoveel hoop wordt er gegeven. En waarom? Uit welke bron wordt daarvoor geput? Is dat het levend water soms dat uit ieder van ons kan opwellen en nooit opraakt, is dat het water dat eeuwig leven geeft?

Als ik u zou vragen, wanneer u voor het laatst echt gelukkig ben geweest, echt tevreden, dan weet u vast nog wel een moment. Ik tenminste nog wel. Twee weken geleden, in dat kerkje in Ghana, tussen mensen die veel meer te wensen hebben dan ik. Mensen voor wie het normale leven al veel meer zorgen baart dan voor u en mij. En dan hoeft er nog niks mis te gaan, door ziekte of droogte. Maar juist die mensen, die weinig te verliezen hebben, kunnen zich gemakkelijker overgeven en van harte bidden dat niet onze wil, maar “uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel’. En het gekke is, dat ze door die overgave zo’n verschrikkelijk blij en optimistisch geloof er op na kunnen houden. Juist daardoor kunnen ze massaal zingen en dansen uit dankbaarheid voor al het goede wat het leven ze dagelijks weer schenkt.

Het was er warm, soms wel veertig graden, het zweet liep met straaltjes van mijn rug en mijn zakdoek was al drijfnat. Maar ik moet toegeven: die twee uur in dat kerkje heb ik geen dorst meer gehad. amen

J. Corten